راه نشانم بده ...

"روز به شب می رسد و شب به روز؛
امان از سرخی فلق،
بخوان قل اعوذ برب الفلق ..."
چه زیبا تاویل کرده ای سوره فلق را سید مرتضی؛

"قل اعوذ برب الفلق"
امان از سرخی فلق عاشورا که با خون شهدای کربلا سرخ تر شد ...

"من شر ما خلق و من شر غاسق اذا وقب"
امان از شرارت آدمیان درنده خویی که در تاریکی ایمان و جهل عراقیان بر آل رسول و سید جوانان اهل بهشت تاختند،
جلادانه عرباً عربایشان کردند،
بر بدن های بی جانشان نیز رحم نکرده و استخوانشان را زیر سم ستوران در هم شکستند ...
اینان همان طفیلی های وجود مقدس رسول و آل رسولند؛
همان مخلوقات درنده خویی که حرمت معبود را نیز نگه نداشتند
گویی در کمتر از نیم قرن از یاد بردند این کلام الهی را که :
"ریختن خون مظلوم همچون کشتن تمامی عالمیان است"
اگر معنای این، فسادِ در زمین نیست پس آن را چه می توان خواند؟!
حتی جاهلیت نیز اینگونه هتاکی و بی رحمی را به خود ندیده بود ...

"و من شر نفاثات فی العقد"
و امان از زبان های شایعه پراکن ایمان سست کن
که در دقیقه ای ایمان آنانی که با پیک حسین بن علی در یاری او پیمان خون بسته بودند به ترس و دنیامداری بدل کرد؛
زنانشان از ترس داغ فرزند و همسر و ناموس گام های استوار مردان را سست کرده
و مردانشان پسر عقیل را در کوچه های کوفه غریب و تنها رهانیدند ...

"و من شر حاسد اذا حسد"
و امان از حسادت حسودانی که چون با بعثت رسول گرامی اسلام از بزرگی پوشالی خویش به زیر آمدند
دمی از دشمنی با او و خاندانش دست برنداشته و از پا ننشستند،
حقشان را خورده و پایمال کردند،
خود را جانشین برحق رسول الله و امیرالمومنین! خواندند؛
آل رسول را در حصاری از مظلومیت نهاده
و آنان را مظلوم ترین مستضعفان نمودند ...

و نرید أن نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمة و نجعلهم الوارثین

وقتی می شنوم که سید حسن نصرالله، در وصف امام خامنه ای می گوید : در میان دشمن و دوست تنها و غریب است!
به این جمله مولایم علی می اندیشم که به مردم کوفه می فرمود : حاضرم ده تن از شما را با یک تن از مردم شام و کارگزاران معاویه عوض کنم ...
وقتی هر روز بیش از ده بار کلمه "جریان انحرافی" را از زبان اطرافیانم بویژه بچه حزب اللهی ها می شنوم،
یاد صفین می افتم که مولایم فریب پسر عاص را برای سپاهیان پیش بینی کرد اما آنان سخن امام خویش را نپذیرفته و به راهی رفتند که می پنداشتند درست است ...
وقتی بی تفاوتی مان در برابر فریاد مظلومیت ملت ها را می بینم،
یاد مردمانی از کوفه می افتم که بر بالای تلّی رفته و بجای یاری حسین دستمال بر چشمها نهاده و اشک می ریزند که " خدایا حسین را یاری کن!" ...

آری!
ما اهل کوفه نیستیم،
اما علی زمان تنها مانده است،
تنهایی به تنهایی نیست،
به زیاد بودن نفرات اما کم بودن فرمانبرداران است،
به زیاد بودن مدعیان اما کم بودن با بصیرتان است،
به زیاد بودن ولایت نامداران! اما کم بودن ولایت مداران است،
کجاست پروانه ای که حقیقتا بر گرد شمع ولایت بچرخد و فرمانبردار باشد؟

_________________________________________
پ.ن : در نظرات فرموده بودند معنای ولایت نامداران رو عرض کنم ... اما در مورد "ولایت نامداران" ساخته خودمه شاید باید در پانوشت توضیح میدادم منظورم کسانی هستند که ادعای ولایی بودن و ولایت مداری دارند ولی وقتی پای عمل در میون باشه خودشون رو بالاتر از ولی و علامه میدونن.

«این الطالب بدم المقتول بکربلا این المنصور علی من اعتدی علیه و افتری ...»
«کجاست طالب خون حسین (ع) که در کربلا کشته شد ؟ کـجـاست آن یــاری شــده تـا یاری کند کسانی را که حقشان پایمال شده است؟»
این روزها بحرین یادآور عاشوراست،
و خاک آن تمثیل کربلای زمان،
که کابین وصل حق خون است،
و زمین بحرین تشنه خون شیرمردان بحرینی ،
و انتظار می کشد تا زنجیر خاک از پای اراده شان بگشایند ... ⁽¹⁾
« کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا »
--------------------
پ . ن : ان شاء الله از امشب برای پیروزی و رهایی مردم بحرین از ستم و ظلم از امشب تا چهل شب چله زیارت عاشورا می گیرم، شما هم اگر دلت برای رنج هایی که بحرینیان می کشند به درد اومده بسم اله ...

(1) الهام گرفته از نوشته های سید شهیدان اهل قلم